امروزه دیدن فردی که عینک به چشم می‌زند به همان اندازه عادی است که فردی در فصل زمستان روسری بر سر دارد.
عینک ابزاری است که بدون توجه به نسخه یا شکل چشم، بینایی را برای اکثر افراد فراهم می کند.
اما همیشه اینطور نبود.
توسعه عینک به‌عنوان یک درمان رایج برای بینایی ناقص قرن‌ها به طول انجامید، با بسیاری از مبتکران درخشان مسیری را برای بینایی کاملی که امروزه می‌توانید از آن لذت ببرید، هموار کردند.
شیشه عینک طبی زایس جزو زیبا ترین شیشه ها می باشد که اغلب برای عینک های طبی از آن استفاه می نمایند.
آیا تا به حال در مورد فناوری اصلی پشت عینک فکر کرده اید؟ در اینجا نگاهی اجمالی به تاریخ است که اکنون به میلیون ها نفر امکان می دهد بخوانند، رانندگی کنند، عمل جراحی انجام دهند و به طور دقیق با اسلحه شلیک کنند.
عینک های اولیه
اولین مخترع عینک پوشیدنی ناشناخته است.
با این حال، رومی ها برای اولین بار توانایی استفاده از شیشه را برای افزایش توانایی خود در دیدن متن های کوچک و ایجاد ذره بین های کوچک با کره کشف کردند.
اولین عینک پوشیدنی شناخته شده در تاریخ در قرن سیزدهم در ایتالیا ظاهر شد.
عدسی‌های شیشه‌ای بدوی در قاب‌های چوبی یا چرمی (یا گاهی اوقات، قاب‌هایی که از شاخ حیوانات ساخته می‌شدند) قرار می‌گرفتند و سپس جلوی صورت یا روی بینی قرار می‌گرفتند.
اینها که بیشتر توسط راهبان استفاده می شد، محبوبیت بیشتری پیدا کرد و تکنولوژی از طریق رنسانس بهبود یافت.
آثار هنری بهترین گواه وجود این عینک‌ها هستند، زیرا نقاشی‌های رنسانس اولیه گاهی دانشمندان را با استفاده از قاب‌های دستی یا عینک‌هایی به سبک سوف نشان می‌دهند.
دمنده های شیشه ای بر اساس آزمایش بینایی ابتدایی، لنزهایی با ضخامت های متفاوت می سازند. با محبوبیت بیشتر این عینک ها، ساخته های ایتالیایی در سراسر اروپا گسترش یافت و بیشتر در اختیار ثروتمندان قرار گرفت.
از آنجایی که بورس تحصیلی در دوران رنسانس یک ویژگی ارزشمند بود، عینک نمادی از هوش و رفاه بود.
